பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் அரசியல் மறுசீரமைப்புகளில் கால் இழுப்பதற்கு உலகத் தமிழர் பேரவை அரசாங்கத்திற்கு இன்னுமொரு காரணத்தை வழங்கியுள்ளது.

இந்த அறிவிப்பில் இமாலயம் எதுவும் இல்லை. நல்லாட்சி உடன்படிக்கையைப் போலவே இதுவும், சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்திற்கு சவாலாக அமையாத அளவுக்கு சில மேட்டுக்குடித் தமிழர்கள் தமது தடையைக் குறைத்துக் கொண்டதால், பிக்குகளும் சிங்கள அரசியல்வாதிகளும் புன்னகைப்பதும், புகைப்படம் எடுப்பதும் எளிது. ஏனைய தமிழ் நடிகர்களை விடவும், தமக்கு முன்னிருந்த தலைமுறை தமிழ் தலைவர்களை விடவும் தமக்கு நன்றாக தெரியும் என்ற தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மற்றும் உலகத் தமிழர் பேரவையின் நம்பிக்கையில் இந்த முட்டாள்தனம் அடங்கியுள்ளது.

2009 ஆம் ஆண்டு யுத்தம் முடிவுக்கு வந்ததன் பின்னர், உலகெங்கிலும் உள்ள ஈழத்தமிழர்கள் தமது அடையாளத்தையும், அதில் பொதிந்துள்ள அரசியலையும் அதிகளவில் தழுவி வருகின்றனர். சமீபத்தில் பிரபலமான தமிழக பாடல் போட்டியில் வெற்றி பெற்ற வடகிழக்கைச் சேர்ந்த கில்மிஷா யாழிசையும், வெற்றிகரமான நெட்பிளிக்ஸ் நிகழ்ச்சியின் மூலம் இப்போது வீட்டுப் பெயராக இருக்கும் கனடாவைச் சேர்ந்த மைத்ரேயி ராமகிருஷ்ணனும் ஈழத்தமிழர்கள் தங்கள் அடையாளத்தை எப்படிப் பிடித்துக் கொண்டு தமிழர்கள் எதிர்கொள்ளும் அநீதிகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்ட தங்கள் தளங்களைப் பயன்படுத்துகிறார்கள் என்பதற்கு இரண்டு எடுத்துக்காட்டுகள்.

தமிழ்த் தேசியம் எதிர்ப்பாக செழித்து வளர்ந்து வருவதுடன், எதிர்காலத்திலும் தமிழ் அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்தும். தமிழ் தேசியவாத அணிதிரட்டல், எல்லைகள் மற்றும் கண்டங்களைக் கடந்து, இலங்கையை சர்வதேச நிகழ்ச்சி நிரலில், குறிப்பாக நீதி மற்றும் கொடூரமான குற்றங்களுக்கான பொறுப்புக்கூறல் பிரச்சினைகளைச் சுற்றி வைத்திருக்கிறது. ஜெனீவா முதல் டி.சி வரை, லண்டன் முதல் டெல்லி வரை தீர்க்கப்பட வேண்டிய ஒரு பிரச்சினையாக இலங்கை விவாதிக்கப்படுகிறது, மேலும் தமிழ் தேசியவாதிகள் இந்த செயல்முறைகளில் பங்கேற்பது சரியானது. தமிழர் அணிதிரட்டல், நல்லெண்ணத்தால் அல்ல, மாறாக, இலங்கை தொடர்ந்து சந்தித்து வரும் நெருக்கடியின் போது, சர்வதேச பின்னடைவுக்கு அஞ்சி, மாநிலத்தை மிக மோசமான நிலைக்கு திரும்ப விடாமல் தடுத்துள்ளது. நீதி மற்றும் பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்தை நிராகரிப்பது போன்ற கோரிக்கைகளில் வேரூன்றியுள்ள ஒரு கொள்கை ரீதியான தமிழ் தேசியவாத அரசியலே இலங்கையின் மோதலை தொடர்ந்தும் தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ள சர்வதேச சமூகத்தைத் தூண்டும் முக்கிய விடயங்களில் ஒன்றாகும்.

இந்த அரசியல் பின்னணியில்தான் உலகத் தமிழர் பேரவை இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் நேபாளத்தில் பௌத்த மதகுருமார்களுடனான பேச்சுவார்த்தையில் பங்கேற்றது, இது இந்த மாதம் இலங்கைக்கு மிகவும் விளம்பரப்படுத்தப்பட்ட சுற்றுப்பயணத்திற்கு வழிவகுத்தது. இந்த பிரகடனம் சிவில் சமூகத்தின் பல்வேறு உறுப்பினர்கள், அரசியல் தலைவர்கள் மற்றும் இராஜதந்திரிகளிடம் கவனமாக திட்டமிடப்பட்ட புகைப்படங்களில் ஒப்படைக்கப்பட்டது. இந்த முயற்சிகள் தேசியவாத கொள்கைகளில் உறுதியாக இருக்கும் மற்றும் சிங்கள-பௌத்த மேலாதிக்கத்தை தொடர்ந்து மீறும் பரந்த தமிழ் அரசியலிலிருந்து துண்டிக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்த அறிவிப்பில் அதிக இமாலயம் இல்லை. இது ஒரு புறம் சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்திற்கு சவால் விடாத, மறுபுறம், யுத்தம் முடிவடைந்த பின்னர் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு செய்ததை விட தமிழ் அரசியல் தடையை மேலும் குறைக்கும் மிகவும் வெற்று ஆவணமாகும். பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் அரசியல் தீர்வுக்கான சர்வதேச உந்துதலைத் தணிக்கும் முயற்சியில், இலங்கை அரசு மீண்டும் சில விளிம்புநிலை நடிகர்களுடன் ஈடுபாட்டை சுட்டிக்காட்ட அனுமதிக்கும். பாரிய அட்டூழியங்களுக்கு பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் நீதிக்கான உந்துதல் நல்லிணக்க முயற்சிகளுக்கு தீங்கு விளைவிக்கும் என்பது அரசின் வாதம். உலகத் தமிழர் பேரவை பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் அரசியல் மறுசீரமைப்பு ஆகியவற்றில் கால் இழுப்பதற்கு அரசாங்கத்திற்கு மற்றொரு காரணத்தையும் கொடுத்தது.

மோதலுக்கான மூல காரணங்கள் சிக்கலானவை அல்ல, தமிழர்களின் குறைகளின் சட்டபூர்வமான தன்மை பெரும்பாலும் இலங்கைக்கு வெளியே மறுக்கப்படவில்லை. சுருக்கமாகச் சொன்னால், 1948 இல் நாடு சுதந்திரம் பெற்ற பின்னர், பெரும்பான்மை சிங்கள மக்கள் சிங்கள-பௌத்த மற்றும் சிங்கள பௌத்தர்களுக்கு சிறப்புரிமை வழங்கும் ஒரு தேசத்தைக் கட்டியெழுப்பும் திட்டத்தைத் தொடர்ந்தனர். ஈழத்தமிழர்கள், மலையகத் தமிழர்கள், முஸ்லிம்கள் போன்ற ஏனைய குழுக்கள் பாகுபாட்டை எதிர்கொண்டன. ஈழத்தமிழ் அரசியல் தலைமைகள், அதன் மக்களின் ஆதரவுடன், சிங்கள பௌத்த இனவாத அரசைக் கட்டியெழுப்புவதற்கு எதிராக பின்வாங்கின. இது ஈழத்தமிழர்கள் என்ற வலுவான தேசிய, அரசியல் அடையாளத்தை வளர்த்தெடுத்தது, அதன் இருப்பு மட்டுமே கட்டமைக்கப்பட்டுக் கொண்டிருந்த சிங்கள பௌத்த இனக்குழுவுக்கு மிகப் பெரிய தடையாக அமைந்தது.

இது சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்திற்கு எதிரான தமிழர்களின் எதிர்ப்பை நசுக்கும் ஒரு இனப்படுகொலை பிரச்சாரத்தைத் தொடங்க இலங்கை தலைமைக்கு போதுமான காரணத்தை வழங்கியது. 1956 ஆம் ஆண்டின் சிங்களம் மட்டுமே கொண்ட சட்டம் முதல், தமிழ் மாவீரர் தின நினைவேந்தலை முறியடிக்குமாறு ஜனாதிபதி விக்கிரமசிங்க கடந்த மாதம் பொலிசாருக்கு உத்தரவிட்ட வரை, இலங்கை அரசு தமிழர்களை, பெரும்பாலும் ஒரு பரந்த இலங்கை தேசத்திற்குள், சிங்கள-பௌத்தத்தின் மேலாதிக்கத்தை ஏற்றுக்கொள்ள நிர்பந்திக்கப்பட்டு, "தேவையற்ற விஷயங்களைக் கோரக்கூடாது" என்று கட்டாயப்படுத்தப்பட்ட தமிழர்களை அடிபணிய வைக்க முயல்கிறது என்று சரத் பொன்சேகாவை மேற்கோள் காட்டுகிறார். இன்றுவரை இந்த மோதல் – மேலாதிக்கமும் அதற்கு எதிரான எதிர்ப்பும் – இலங்கையின் பிரதான போட்டியாகவும், தீவில் ஸ்திரத்தன்மையையும் சகவாழ்வையும் தொடர்ந்து தடுக்கும் போட்டியாகவும் உள்ளது.

பரந்த அளவில், இது செல்ல மூன்று வழிகள் உள்ளன. ஒன்று, இலங்கை ஒரு உண்மையான பன்முகத்தன்மை கொண்ட தீவாக மாறுகிறது, மற்றவர்களின் உரிமைகளில் தலையிடாமல் தங்கள் சொந்த கூட்டு அபிலாஷைகளை நிறைவேற்றக்கூடிய பல தேசிய அமைப்புகளைக் கொண்டுள்ளது. சுதந்திரம் பெற்றதில் இருந்தே தமிழர்கள் விரும்புவது இதுதான். இரண்டாவதாக, வெகுஜன அட்டூழியங்களுக்கு பொறுப்பேற்காமல், அரசியல் தீர்வு இல்லாமல் தற்போதைய நிலை தொடர்கிறது. சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கமும் அதற்கு எதிரான தமிழர் எதிர்ப்பும் தொடர்ந்து மோதிக்கொண்டே இருக்கும், இதன் விளைவாக எப்போதும் அதிகரித்து வரும் பதட்டங்கள் மற்றும் ஸ்திரமின்மை அதிகரிக்கும். மூன்றாவதாக, ஈழத்தமிழர்கள் இலங்கையில் சிங்கள-பௌத்தத்தின் மேலாதிக்கத்தையும், வெகுஜன அட்டூழியங்களுக்கு அரசு விலக்களிக்கப்படுவதையும் ஏற்றுக் கொள்கின்றனர். அவர்கள் பொறுத்துக் கொள்ளப்படுவார்கள், ஆனால் பெரும்பான்மையினரின் விருப்பப்படியே இருப்பார்கள், முஸ்லிம்கள் மற்றும் மலையகத் தமிழர்களுக்கு எதிரான தொடர்ச்சியான பாகுபாடு மற்றும் வன்முறைகள் கூட இதற்குச் சான்றாகும். இதுதான் அனைத்து பிரதான சிங்களக் கட்சிகளாலும் இயற்றப்பட்ட இலங்கையின் அரசைக் கட்டியெழுப்பும் திட்டத்தின் வெளிப்படையான தலைவிதியாகும்.

பெரும்பாலான நியாயமான மக்கள் தற்போதைய நிலை நிலைக்க முடியாதது மற்றும் விரிவாக்கத்திற்கு வழிவகுக்கும் என்பதை அறிவார்கள், ஆனால் தற்போதைய முன்னேற்றங்களைக் கருத்தில் கொண்டு இது தொடர அதிக வாய்ப்புள்ளது. தீவில் உள்ள அனைவருக்கும் சிறந்த தீர்வான தெரிவு ஒன்றை வலியுறுத்துவது பொது அறிவாக இருக்கும் என்று ஒருவர் நினைப்பார். ஆனால் சர்வதேச சமூகத்தின் சில பிரிவினராலும் உலகத் தமிழர் பேரவை போன்ற ஒரு சில தமிழர்களாலும், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர்களாலும் மிகவும் "நடைமுறை" தெரிவு என்று கூறப்படுவது, என்றாவது ஒரு நாள் அது தெரிவு ஒன்றிற்கு இட்டுச் செல்லக்கூடும் என்ற நம்பிக்கையுடன், மூன்றாவது தெரிவாகும். ஆனால், ஈழத்தமிழர்கள் சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்தை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும், இரண்டாம் தர அந்தஸ்தை மனமுவந்து ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும், நடந்த கொடூரக் குற்றங்களை மறந்துவிட வேண்டும், 1983 அல்லது 2009-ல் இருந்ததைப் போல இன்றைய தருணத்தில் ஏற்பட்ட தீங்கு மோசமாக இல்லை என்று நன்றியுடன் இருக்க வேண்டும் என்று மூன்றாவது விருப்பம் எதிர்பார்க்கிறது.

தமிழ் மக்களில் பெரும் பகுதியினருக்கு இந்த அடிமை வாழ்க்கை ஏற்கனவே யதார்த்தமாக உள்ளது, குறிப்பாக நாட்டின் தெற்கில் வாழ்பவர்களுக்கு, பெரும்பான்மையினரின் விருப்பத்திற்கேற்ப வாழ்பவர்களுக்கு. வடகிழக்கில் அரசின் அடக்குமுறைகள், நினைவேந்தல்கள், அரசாங்க எதிர்ப்புப் போராட்டங்கள் என்பவற்றுக்கு எதிராக ஓரளவு எதிர்ப்புக்கள் காணப்பட்டாலும், தமிழர் தாயகத்திற்கு வெளியில் இருப்பவர்களுக்கு இது ஒரு தெரிவல்ல. தெற்கில் உள்ள ஈழத்தமிழர்கள் அந்த வகையில் தெற்கை உரிமை கோருவதில்லை – அவர்கள் அரசை எதிர்க்கும் ஆபத்து அவர்களின் தாயகம் அல்ல. 1983 கறுப்பு ஜூலை படுகொலைகளுக்குப் பின்னர் கொழும்பில் தமிழர்களின் பொருளாதாரம் உயிர்வாழ்வது, தலைநகரில் பெரும்பான்மையான தமிழ் வணிகங்கள் அழிக்கப்பட்டது, இயற்கையாகவே வடகிழக்கை விட ஓரளவு இரண்டாம் தர அந்தஸ்தை ஏற்றுக்கொள்வதைக் குறிக்கிறது.

ஈழத்தமிழர்கள் இலங்கையுடன் தகாத உறவில் வாழ்கின்றனர், இதிலிருந்து கொடுமைகளுக்கு நீதி கிடைப்பதும், இலங்கை அரசை மறுசீரமைப்பதும் மட்டுமே ஒரே நிவாரணம். தமிழ் தேசியவாதத்தால் சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்தின் மோதல்தான், சிங்கள பௌத்தம் மேலாதிக்கத்தை ஆட்சி செய்யும் மற்றும் தமிழர்களின் தேசியத்தை வன்முறையாக தகர்த்தெறிந்த ஒரு நாட்டில் - அதன் வெளிப்படையான விதியை நிறைவேற்றுவதில் இருந்து அரசைத் தடுத்துள்ளது.

தெளிவாகச் சொல்வதானால், ஒரு உரையாடலை நடத்துவது பிரச்சினை அல்ல. அரசியல் கட்சிகள், சிவில் சமூகம் மற்றும் அனைத்து மதங்களின் மதகுருமார்களுடன் உரையாடல் இருக்க வேண்டும். ஆனால் உரையாடல் என்பது வெறும் கும்பாய பயிற்சியாக இல்லாமல் அர்த்தமுள்ளதாக இருக்க வேண்டும். 2000 களின் முற்பகுதியில் நடந்த சமாதானப் பேச்சுவார்த்தைகள் உட்பட அர்த்தமுள்ள சீர்திருத்தங்களை அமுல்படுத்துவதற்கான தமது சொந்த அரசியல் உறுதியின்மையை மூடிமறைக்க பௌத்த மதகுருமார்களின் பிடிவாதத்தை அடுத்தடுத்து வந்த அரசாங்கங்கள் பயன்படுத்தியுள்ளன. சிங்கள தேசியவாத அரசியல்தான் பௌத்த மதகுருமார்களை உயர்த்தியது. இந்த நிலைக்கு. தமிழ் கோரிக்கைகள் உட்பட சிங்கள-பௌத்த மேலாதிக்கத்திற்கு உணரப்பட்ட அச்சுறுத்தல்களை எதிர்கொள்வதற்கும், இந்தியா மற்றும் தமிழகத்துடன் பொருளாதார ஒத்துழைப்பு மற்றும் இணைப்பை அதிகரிப்பதற்கான முயற்சிகளுக்கும் தேவைப்படும்போது பயன்படுத்தப்படும் ஒரு வசதியான கருவியாக பிக்குகள் இருந்தனர். மதகுருமார்கள் அடிப்படையில் அரசியல் மயப்படுத்தப்பட்டு சிங்கள அரசியல்வாதிகளால் வசதியாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறார்கள். எனவே, இலங்கை அரசிற்குள் அரசியல் விருப்பம் இல்லாவிட்டால், இந்த நடவடிக்கைகள் அர்த்தமற்றவை.

அது உலகத் தமிழர் பேரவையின் முயற்சிகளின் மையப் பிரச்சினைக்கு நம்மைக் கொண்டுவருகிறது. வெகுஜன அட்டூழியங்களுக்கான பொறுப்புக்கூறல் மற்றும் ஒரு இனவாத அரசுக்கு எதிரான பின்னடைவு ஆகிய குறைந்தபட்ச நிகழ்வுகள் நடப்பதற்கு பாதகமான அளவிற்கு தடையை குறைப்பதன் மூலம் அவை இலங்கையில் மாற்றத்திற்கான சாத்தியக்கூறுகளை குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகின்றன. மஹிந்த ராஜபக்ஷ மற்றும் சந்திரிகா குமாரதுங்க போன்ற கொடூரக் குற்றங்களில் தீவிரமாக சம்பந்தப்பட்டவர்களுடன் இணைந்து செயற்படுவதன் மூலம், உலகத் தமிழர் பேரவை, யுத்தத்தில் உயிர் பிழைத்தவர்கள் மற்றும் பாதிக்கப்பட்ட தமிழ் மக்களின், குறிப்பாக காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களின் குடும்பங்களின் கோரிக்கைகளை இழிவுபடுத்துகிறது. பௌத்த மதகுருமார்களும் சிங்கள அரசியல்வாதிகளும் உலகத் தமிழர் பேரவையுடன் மகிழ்ச்சியுடன் புகைப்படங்களுக்கு போஸ் கொடுப்பார்கள், ஏனெனில் தமிழர்கள் சிங்கள மேலாதிக்கத்திற்கு ஒரு சக்திவாய்ந்த அச்சுறுத்தல் என்பதை அவர்கள் அறிவார்கள், மேலும் இது சர்வதேசத்தில் தமிழர் ஆதரவு முயற்சிகளை தணிக்க உதவும் என்று நம்புகிறார்கள்.

2015 இன் பின்னர் நல்லாட்சி அரசாங்கத்துடன் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மற்றும் உலகத் தமிழர் பேரவையின் ஈடுபாட்டைப் போலவே, இந்த பிரகடனமும் இலங்கை அரசுக்கு பொறுப்புக்கூறல், நீதி மற்றும் ஒரு நிலையான அரசியல் தீர்வுக்கான சர்வதேசமயமாக்கப்பட்ட கோரிக்கைகளுக்கு எதிராக, இணையான நல்லிணக்க முயற்சி நடந்து வருவதாக வாதிடுவதன் மூலம் பின்னோக்கிச் செல்வதற்கான ஒரு அத்தி இலையை வழங்குவதாகும். ஆனால் இந்த வாதங்களை எவ்வாறு கையாள்வது என்பதை அறிந்த அனுபவமிக்க மற்றும் வெளிப்படையான செயற்பாட்டாளர்களால் தமிழ் அரசியல் நிறைந்துள்ளது, இந்த முயற்சிகளை நிராகரிப்பதில் வடக்கு கிழக்கிலும் புலம்பெயர் நாடுகளிலும் உள்ள பலதரப்பட்ட தமிழ் நடிகர்கள் ஒருமித்த கருத்தை வெளிப்படுத்தியதன் மூலம் இது எடுத்துக்காட்டப்படுகிறது.

இந்த வகையான ஈடுபாடு புதுமையானது அல்ல. இதில் கலந்து கொள்பவர்களும், பக்கவாட்டில் இருந்து முயற்சிகளை உற்சாகமாக வரவேற்பவர்களும், ரணில் - சிறி நல்லாட்சி தருணத்தை அப்பாவி நம்பிக்கையில் வாங்கிய அதே நடிகர்களும், மாநிலங்களும்தான். இலங்கையின் வரலாறு நெடுகிலும், தமிழ் உயரடுக்கின் சில பிரிவுகள் பிரதான தமிழ் கொள்கைகளை கைவிடுவதற்கு பிரதிபலனாக, பெரும்பான்மை அரசிடமிருந்து சலுகைகளைப் பெற மீண்டும் மீண்டும் முயற்சித்துள்ளன. அவை அனைத்தும் தோல்வியடைந்தன. இந்த வகை மேட்டுக்குடி நடிகர் சட்டப்பூர்வத்தன்மையையும் அந்தஸ்தையும் விரும்புகிறார். அரசியல் தடை எவ்வளவு குறைவாக இருக்கிறதோ, அந்த அளவுக்கு அமெரிக்க அரசாங்கம் போன்ற சக்திவாய்ந்த சர்வதேச சக்திகளிடமிருந்தும், இலங்கைக்குள்ளும் அவர்களுக்கு அதிக அங்கீகாரமும் பாராட்டும் கிடைக்கிறது.

மகிந்த ராஜபக்ச, சந்திரிகா குமாரதுங்கா போன்ற போர்க்குற்றவாளிகளுடன் புகைப்படங்களுக்கு போஸ் கொடுப்பது அவர்களின் பார்வையில் மரியாதைக்குரிய அடையாளமாகும், அவர்களின் முக்கியத்துவத்தை அங்கீகரிப்பதாகும். ஆனால் பிரச்சினை என்னவென்றால், ஒவ்வொரு முறையும் தமிழர்கள் தங்கள் தடையைக் குறைக்கும்போது, இலங்கை அதை இன்னும் குறைக்கிறது. தமிழர்கள் தனிநாடு கோரியபோது, சமஷ்டி வேண்டும் என்று தமிழக அரசு கூறியது. தமிழர்கள் சமஷ்டியைக் கோரியபோது, 13 ஆவது திருத்தத்தின் வரையறுக்கப்பட்ட மாகாண அதிகாரப் பகிர்வைத் தாண்டிச் செல்லப் போவதில்லை என்று அரசு கூறியது. இப்போது 13வது திருத்தச் சட்டத்தை முழுமையாக அமுல்படுத்துமாறு ஒரு சில தமிழ்க் குழுக்கள் கோருகின்ற நிலையில், அதிகாரப் பகிர்வின் பலவீனமான வடிவமான "13 மைனஸ்" பற்றி அரசு பேசுகிறது.

உலகத் தமிழர் பேரவையும் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் (மற்றும் அனைத்துலக சமூகத்தின் அங்கத்தவர்களும்) குறைந்தபட்ச எதிர்ப்புப் பாதையை விரும்புவதாகத் தோன்றினாலும், ஈழத்தமிழர்கள் விருப்பத்துடன் அடிமைப்படுத்தலைத் தெரிவு செய்ய வேண்டும் என்பது நியாயமற்ற எதிர்பார்ப்பாகும். பன்முகத்தன்மை கொண்ட தீவு சாத்தியம்.

1948 ஆம் ஆண்டிலிருந்து, தமிழர்களுடன் ஒருபுறம் இருக்க, தங்களுக்குள் கூட மோதலுக்கான மூலக் காரணங்கள் குறித்து வெளிப்படையான உரையாடலில் ஈடுபட சிங்களப் பெரும்பான்மையினரின் அரசியல் விருப்பம் இல்லாதது இலங்கையின் அமைதிக்கு மிகப்பெரிய தடையாக உள்ளது. இந்த பிரகடனத்தின் வெற்றுத்தன்மையே அதற்குச் சான்று. இந்த மோல் மலையிலிருந்து ஒரு மலைத்தொடரை உருவாக்க வேண்டாம்

பிரச்சினை என்னவென்றால், உலகத் தமிழர் பேரவைக்கும் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைமைக்கும் தமிழர்களிடம் உள்ள அரசியல் அதிகாரத்தை அரவணைத்துச் செயல்படுத்துவதற்கான விருப்பமும் தொலைநோக்குப் பார்வையும் இல்லை, ஏனென்றால் இது இலங்கை அரசை மட்டுமல்ல, பல ஆண்டுகளாக இலங்கையை ஒரு "நிர்வகிக்கக்கூடிய பிரச்சினையாக" ஏற்றுக்கொள்ளத் தொடங்கியுள்ள சர்வதேச சமூகத்தின் பிரிவுகளையும் எதிர்கொள்வதாகும். நல்லாட்சி அரசாங்கத்தின் போது, 2018 ஆம் ஆண்டு ஆட்சிக்கவிழ்ப்பு முயற்சியின் போது உட்பட, கூட்டமைப்பு மீண்டும் மீண்டும் கூட்டணிக்கு நிபந்தனையின்றி ஆதரவளிக்கும் போது இது தெளிவுபடுத்தப்பட்டது. ராஜபக்ஷக்கள் மீண்டும் வருவதைத் தடுக்க விரும்புவதாக அப்போது அவர்கள் கூறிய வாதம். ஆனால், ஐயோ, ஒரு வருடம் கழித்து எப்படியும் ராஜபக்ஷக்கள் திரும்பினர்.

மொத்தத்தில், இந்த பிரகடனத்தில் இமாலயம் எதுவும் இல்லை. நல்லாட்சி உடன்படிக்கையைப் போலவே இதுவும், சிங்கள பௌத்த மேலாதிக்கத்திற்கு சவாலாக அமையாத அளவுக்கு சில மேட்டுக்குடித் தமிழர்கள் தமது தடையைக் குறைத்துக் கொண்டதால், பிக்குகளும் சிங்கள அரசியல்வாதிகளும் புன்னகைப்பதும், புகைப்படம் எடுப்பதும் எளிது. ஏனைய தமிழ் நடிகர்களை விடவும், தமக்கு முன்னிருந்த தலைமுறைத் தமிழ்த் தலைவர்களை விடவும் தமக்கு நன்றாகத் தெரியும் என்ற தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் உலகத் தமிழர் பேரவையும் நம்புவதில்தான் முட்டாள்தனம் அடங்கியுள்ளது.

தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவரும் உலகத் தமிழர் பேரவையின் பேச்சாளரும் அத்தகைய முன்னெடுப்பு முன்னெப்போதும் இல்லாதது என்று கூறினர், சம்பந்தன் கூட, "நாங்கள் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இதைச் செய்திருக்க வேண்டும்" என்றும் "நாங்கள் உங்களுக்குப் பின்னால் பல ஆண்டுகள் பின்தங்கி இருக்கிறோம்" என்றும் கூறினார். இது முற்றிலும் தவறானது மற்றும் பேச்சுவார்த்தைக்கான பல ஆண்டுகால தமிழர்களின் முயற்சிகளை மிகவும் அவமதிக்கும் செயலாகும். யுத்த நிறுத்தத்தின் போது சம்பந்தன் மதகுருமார்களிடம் தான் கொண்டிருந்த தொடர்புகளை மறந்திருக்கலாம், அது பயனற்றது. யாழ்ப்பாண இளைஞர் காங்கிரஸ், பண்டா - செல்வா உடன்படிக்கை, யுத்த நிறுத்தம், நல்லாட்சி அரசாங்கத்திற்கு தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் நிபந்தனையற்ற ஆதரவு வரை, தமிழர்களின் எதிர்ப்புப் பாதை அத்தகைய முன்முயற்சிகளின் சடலங்களால் நிரம்பியுள்ளது - இவை அனைத்தும் இதை விட மிக முக்கியமானவை.

பல தசாப்தங்களாக அமைதியான தமிழ் முயற்சிகளை தென்னிலங்கை பிரதிபலித்திருந்தால் இரு தரப்பிலும் ஆயிரக்கணக்கான உயிர்களைக் காப்பாற்றியிருக்க முடியும். 1948 ஆம் ஆண்டிலிருந்து, தமிழர்களுடன் ஒருபுறம் இருக்க, தங்களுக்குள் கூட மோதலுக்கான மூலக் காரணங்கள் குறித்து வெளிப்படையான உரையாடலில் ஈடுபட சிங்களப் பெரும்பான்மையினரின் அரசியல் விருப்பம் இல்லாதது இலங்கையின் அமைதிக்கு மிகப்பெரிய தடையாக உள்ளது. இந்த பிரகடனத்தின் வெற்றுத்தன்மையே அதற்குச் சான்று. இந்த மோல் மலையை வைத்து ஒரு மலைத்தொடரை உருவாக்க வேண்டாம்.

(கட்டுரையாளர் பிஎச்டி வேட்பாளர், அரசியல் மற்றும் சர்வதேச ஆய்வுகள் துறை, எஸ்ஓஏஎஸ், லண்டன் பல்கலைக்கழகம்)

எமது தாயகத்திலே அரவணைப்போர் என்று எவரும் இன்றி அனாதரவாகவும் நிற்கதியாகவும் போரின் வடுக்களுக்களைச் சுமந்தவாறும் பொருளாதார வெறுமையில் சிக்கித் தவித்த வாறும் உடலியல் உழவியல் என்ற வகையிலும் சொல்லொணா உபாதைகளுக்கு உள்ளாகி எவரேனும் மனமிரங்கி கை தூக்க வாராரோ எனும் அங்கலாய்ப்புடனும் ஏக்கங்களுடனும் அன்றாடம் துயருற்றிருக்கும் எம் பிறந்த மண் உடன் பிறப்புக்களோ எண்ணற்றவை.

பல ஆண்டுகளாக எண்பித்துக் காட்டியது போல், தற்போதைய அரசியல்வாதிகளுக்கு, வாக்காளர்கள் மற்றும் நாட்டின் நலனில் அக்கறை இல்லை. எவரும் நாட்டை முதன்மைப் படுத்துவதாகத் தெரியவில்லை. சரியான திட்டமிடல் மற்றும் நாட்டை அபிவிருத்தி செய்வதற்கும், அதற்கு ஆதரவான சட்டத்தைக் கொண்டு வருவதற்கும் பதிலாக, இளைஞர்கள் மற்றும் வயதான அரசியல்வாதிகள் திட்டமிட்ட முறையில் இன மற்றும் மதப் பிளவுகளையும் குழுக்களுக்குள் விரோதங்களையும் சுயலாபத்திற்காக திசைதிருப்பும் தந்திரோபாயங்களாக ஊக்குவித்தார்கள்.

கொடுக்கிற தெய்வம் கூரையைப் பிச்சுக் கொண்டு கொடுக்குமாம். புதிதாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கும் சனாதிபதி இரணில் விக்கிரமசிங்க அவர்களைப் பொறுத்தளவில் வியாழன் பட்டையிலும் வெள்ளி துலாவிலும் இருக்கின்றன.

மிக அண்மையில் ஓர் பல்கலைக்கழகத்தில் நடைபெற்ற காணோளியை பார்வையிட்டடேன். அதில் ஓரு பேச்சாளர், ‘யார் மக்களின் சமூக பொருளதார நலன்களில் அக்கறை கொண்டவர்களென்ற’வினாவை முன்வைத்து உரையாற்றினார். இவரின் உரையின் பிரகாரம், அரசியல்வாதிகள் என்பவர்கள் தினமும் தமது அடுத்த தேர்தலை பற்றிய சிந்தனை கொண்டவர்ளே தவிர, மக்களின் நலன்களிலோ எதிர்காலத்திலோ அக்கறை கொண்டவர்கள் அல்ல என்ற விடயத்தை முன்வைத்தார்.

கடந்த சனியன்று (நவம்பர் 20) ரொறோண்டோவில் நடைபெற்ற சுமந்திரனெதிர்ப்புப் போராட்டம் இப்போது ஒரு உலக சமாச்சாரம். விடுதலைப் புலி ஆதரவாளர்களையும், பொதுவாக ஈழத்தமிழர் சமூகத்தையும் நகைப்பிற்கிடமாக்கிய இச் சம்பவம் ஒருவகையில் இலங்கையில் அரசியல் தீர்வொன்றுக்காகப் போராடிவரும் சக்திகளுக்கு வெற்றியைத் தேடித் தந்திருக்கிறது.

"ஐ.நா மனித உரிமைச்சபை ஆணையாளரின் அறிக்கை ஏமாற்றத்தை தந்துள்ளது." எம்மைப் பொறுத்தவரை விடுதலைப்புலிகள் போர்குற்றம் புரியவில்லை என்பதனை நிருபிக்க நாங்கள் தயாராக இருப்பதோடு, சிறிலங்கா இனப்படுகொலையினை புரிந்த அரசு என்பதனையும் நிருபிக்க தயாராகவுள்ளோம்.”— பிரதமர் வி.உருத்திரகுமாரன்JAFFNA,

தெற்காசியாவிலேயே மிகவும் புகழ்பெற்ற வானொலி சேவை இலங்கையில் தான் அன்று இருந்தது. தொலைக்காட்சி ஊடகம் தொடங்கப்படாத காலம் அது. வேறு எந்த கேளிக்கை மாசும் மனதில் படியாத வசந்த காலம் அது. அப்போது தமிழ் ரசிகர்கள் மனங்களில் முழுக்க முழுக்க ஆக்கிரமித்திருந்தது இலங்கை வானொலி ஒன்றுதான்.

வைத்தியர் சி. யமுனானந்தா

செம்மொழி எனப் போற்றப்படும் தமிழ் மொழியின் சொந்தக்காரர்கள் வரலாற்றுக்காலம் முழுவதும் அந்நியரால்அழிக்கப்பட்டு வந்தனர். ஆனால், தமிழ் மொழியின் செழுமையோ அதன் பண்பாட்டுப் பரிமானமோ மாறாது இயற்கை உற்பவம் காத்து வந்தது. அவ்வாறே 2009இல் ஏற்பட்ட அழிவுகளையும் தமிழ் மக்கள் எதிர்கொள்ளத் தலைப்பட்டனர்.

முத்தையா முரளிதரனுடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை படமாக்கப்படுவது தொடர்பாகவும் அதில் நடிகர் விஜய் சேதுபதி நடிப்பது தொடர்பாகவும் கடந்த சில நாட்களாக இடம்பெற்றுவரும் வாதப் பிரதிவாதங்களை அவதானித்த பின்னர் சில குறிப்புகளை எழுதலாம் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.

நான்கு கனேடிய தமிழர்கள் நீண்ட நெடுந்தூரம் நீதிக்கான நடை பயணத்தை வலிந்து காணாமல் ஆக்கப்பட்ட ஈழ தமிழர்களுக்காக Auguest 31, 2020 இல் Brampton நகரில் இருந்து ஒட்டாவா நோக்கி ஆரம்பித்தனர். அவர்களுக்கு ஆதரவாக September 7 ஆம் நாள் Montreal இலிருந்து மூன்று தமிழ் கனேடியர்கள் ஒட்டாவா நோக்கி தமது நடை பயணத்தை தொடங்கினர். கடினமான பாதையில் கால்கள் வீங்க பாதங்கள் வேக அவர்களின் நீதிக்கான நடை பயணம் தொடர்ந்தது. மக்களின் ஆதரவு வழி நெடுக இருந்தது. கனேடிய பூர்வீக குடிமக்கள் தமது ஆதரவை தெரிவித்திருந்தனர்.